Rüstəm BEHRUDİ
… BU SONDU” !!!
Ermeniler Qarabağı heç vaxt Azerbaycana qaytarmayacaqlarını bir daha beyan etdiler.
Bes sen ne düşünürsen, meğlub olub, tehqir olunan xalqım?!
Esgeri, girdiyi torpaqdan esger çıxara biler ancaq!
Bakıdan Şuşaya ölen yolumuz, silah qaldırmağa erinen qolumuz, bize güvenen sağımız-solumuz yazıq!
Ey üstündeki namus lekesini berbezek kimi gezdiren zavallı milletim, bu sondu, zamanı geldi:
Gedek, ölek, ya öldürek,
Birdefelik bitsin bu iş!
Bu gün Azerbaycan her zamankından daha çox, ortada qalmış ana tabutudu – yeddi oğul böyüdüb ortada qalan ana tabutu!
P.S.
Çilik-çilik olmuş aynada görünən əksimiz kimidi bu məmləkətin halı. Toz basmış aynaların tozuna sığınıb, öz əksini görmək istəməyən adamların halına yazıq!
Rüstəm BEHRUDİ
AZƏRBAYCAN ORTADA QALMIŞ ANA TABUTUDU!!!
BU MƏMLƏKƏTDƏ HEÇ KİM NAMUS VƏ LƏYAQƏTİNİ QORUMAQ ÜÇÜN VURUŞUB ÖLMƏK İSTƏMİR!!!
…Dünyada danışmaq lazım olduğu anda susmaqdan böyük dərd yoxdu. “Dar ağacına salam verməyimdən”, “Ölümə xoş gəldin” deməyimdən uzun illər keçdi. Nə dar ağacına getdim, nəölümə.İçimdəki “Böyük insan” olmaq istəyindən doğan hüzn və kədəri, ruhumdakı əbədiyyət qorxusunu“olmaq elə olmamaqdır” fəlsəfəsinin dumanı ilə ovutmaq istədim. “Göyü sevib yerin Adamı olmaq”dan qorxdum. “Haqq adından danışıb canından keçmək, mələklərin qanadından süzülən qanın yiyəsi olmaqdı” düşündüm. “Dünəndən sonra bu gün, bu gündən sonra sabah gəlir” düşüncəsi yaddımənə. Bizim sabahımız bu gün, bu günümüz dünən olub həmişə. Şairi (Nəsimi, Füzuli, Cavid) qədər böyük, arxasında 1 milyon qaçqını dayanan, şəhidlərindən üzr istədiyim, əsgəri qədər kiçik vəqorxaq məmləkətimizin taleyi dünyanın taleyidi elə. Biz dünəndən bu günə, bu gündən sabaha yox, təəssüf ki, sabahdan bu günə, bu gündən dünənə gedən bəşər övladıyıq.
Vüsallardan ayrılığı, yaxınlardan uzaqları gözəl, dilənçisi ilə hökmdarının, şairi ilə döyüşçüsünün, çadırı ilə sarayının, alimi ilə nadanının fərqlənmədiyi bir məmləkətdə kiməsə söz demək, ürəyini açımaq zor bir işdi, dostlar!
Baş daşının çiçəkdən, iblisin mələkdən gözəl göründüyü, mələklərin Tanrıdan daha çox sevildiyi gün gəldi, zalım dostlar! Dostlar, çiçəklərin ləçəklərindən, ağacların yarpaqlarından əvvəl öldüyü gündü Azərbaycanda! Alimlə şairin günüdü bu gün hər kəsdən daha çox.
Şərəf və ləyaqəti təhqir olunan əsgər susubsa, alimin sözbəsöz səpdiyi iman, yurd sevgisinin nə vaxtsa mənim əkdiyim dar ağacına tuş olmayacağına kim zəmanət verə bilər?
Ovunmaz, tükənməz bir dərd içində:
Danışsam, söhbətim, sözüm bu ellər,
Duman içindədi bizim bu ellər.
Oturub ağlasam dəli deyəllər,
Oturub kədərli bir yazı yazım; – dedim.
I yazı
UCALIĞINDAN ENDİRİLMİŞ MİLLƏT!
Bu xalq qanı suyla yudu,
Yudu, ancaq sonu budu…
Gəl qan ilə qanı yu di;
Daha bəsdi çökdüyümüz.
Millət kimi təhqir olunmağımız, ucalıqdan endirilməyimiz və buna sevinməyə məcbur edilməyimiz sözlə ifadə olunası dərd deyil, dostlar!
Ləyaqət və namusu təhqir olunan, ana-bacısı, qız-gəlini düşmən əlində girov qalan, 1 milyon qaçqından 100 minlik ordu çıxarıb, üstündəki namus ləkəsini yuya bilməyən millət, millət deyil! Bir istiqlal, Vətən savaşı, verməyin zamanı gəlmədimi? “Əsgəri girdiyi torpaqdan əsgər çıxarar” fikri təmiz ana dilində, türkcə deyilməyibmi? Biz hər dəfə danışığa barmağımızı şəhidlərin qanına batıraraq imza atmadıqmı? İmza atmaq üçün barmağımızı batırdığırnız Qan öz qanımız deyil, ruhunu təhqir elədiyimiz şəhidlərin qanıdı!
Bu qanın bahasına sülh sazişi imzalamağa (özü də məğlub tərəf kimi) heç kimin haqqı yoxdu!
Günlərin bir günü sülh yolu ilə torpaqlarımız qaytarılsa belə, (dünya tarixində belə bir şey olmayıb) üstümüzdəki bu namus ləkəsini, lap Allah belə gəlsə, yuya bilməyəcək.
Bütün barışıqların sonu savaş, bütün savaşların sonu sülhdü. Bizə savaşdan sonrakı sülh gərəkdi, barışıqdan sonrakı sülh yox!
Bu millətin qulaqları kar, gözləri kordu elə bil. Çadırda doğulanın vətəni çadır, dilənçinin vətəni küçələrdi. Bu millətin yarısı çadırda, yarısı küçələrdədi. Vətənimiz yoxdu bizim, yoxdu!
Ona görə yoxdu ki, böyük Mirzə Cəlil deyirdi: “Vətən ibarətdir vətəndaşlardan”.
Zalım dostlar!
Danışsam, söhbotim, sözüm bu ellər,
Duman içindədi bizim bu ellər.
Oturub ağlasam, dəli deyəllər,
Oturum kədərli bir yazı yazım.
II yazı
MƏNİM HARAM MÜSƏLMANDI?
“Bu günkü Kərbəla meydanı Azərbaycandakı vətənpərvərlik meydanıdır”, – deyirdi Mirzə Cəlil. Vətən savaşı din savaşından ucada olub həmişə. “Vətəni sevmək imandadır” deyilib. İmanımız yoxdu bizim. Bir vaxt pıçıltımız yetirdi Tanrıya. İndi Allahın qulaqları kardı dualarımıza. Çünki “Vətəni sevmak imandadır“, imanımız yoxdu, bizim Din adamlarımız cihada çağırmaq əvəzinə, partiya qurub hakimiyyət savaşına qoşulubsa, onda, zalım dost:
Qapımı döy, qapımı vur,
Çatmaz mənə çalınan sur.
Çünki mənim ruhum duymur,
Tövbə, dua, namaz daha.
Döndüm yalqız bir ağaca,
Çarə yoxdu olacağa.
Mən ölmüşəm, qalx ayağa,
Məzarımı dur qaz daha.
Məndən məni uma-uma,
Gəlib girdin tabutuma,
Düzlüyümdən yalanıma,
No yoldu ki? – Lap az daha
Qıldıq yerə düşən andı,
Dur, adıma bir şam yandır.
Mənim haram müsqlmandır,
Mənə çarə olmaz daha.
Zahm dost!
“Vətəni sevmək imandandır”. İmanımız yoxdu bizim. İman gətirmək bir şeyi qəlbinlə təsdiqləmək deməkdi. Məmələkətimiz düşmən əlində. Şuşa, Ağdam, Füzuli… İman gətirməyə yerim varmı, zalım dost?!
III yazı
BALACA DAR AĞACLARI ƏKİLİR!
Dostlar! Böyük olan, düşmən olsa belə, yenə böyükdür. Böyük Pyotr hakimiyyətə gələn zaman belə bir fərman vermişdi: kim kəndir almağa kifayət edəcək qədər rüşvət alıbsa, həmin kəndirlə dar äğacından asılmalıdır. Fərman sonradan imzalanmasa da, Pyotrun vaxtında rüşvətin sonu dar ağacı idi. Azərbaycanda kəndir bol, dar ağacı yox. Nazirlər, İcra hakimləri, haqq-ədalət qoruyucuları, bir sözlə, əlində möhür olan, sözü keçən hər kəsin kəndirin bolluğundan da xəbəri var, dar ağacının yoxluğundan da. Dar ağacı yoxdursa, kəndir qorxulu deyil. Ancaq, zalım dostlar, xöbəriniz olsun! Çadırlarda doğulan balaca uşaqlar, elə çadırların önündəcə, çadırlarda can verənlərin qanı ilə suvarılmış balaca dar ağacları əkirlər. Şuşadan doğan qara Günəşin işığında böyüyür o dar ağacları, zalım dostlar!
IV vazı
SAVABIMIZ GÜNAHDI BİZİM!
Hər gün sözə çevrilib ölür, günah kimi dirilirəm, zalım dostlar. Yarpaqlarından əvvəl ölən ağaca bənzəyir bu məmləkət! Bu məmləkət bütlərlə dolu bir Allah evidi! Allahdan daha çox onun mələklərinə dua qılınır burada. Qanadlarından qan süzülən mələklər yazır günah və savabımızı. Bu Allah evində günahımız savab, savabımız günahdı bizim.
Zalım dostlar! Bu gün bu məmləkətdə:
Kim danışsa haqq adından,
Demək indi çıxıb qandan.
Mələklərin qanadından,
Süzülən qandı, görünmür.
Görünmür, qardaş, görünmür.
Çünki:
Haqq özü bir yoldu,
Bir oyun
Kim desə haqqa qol qoyun,
Orda İblislə qol-boyun
Bədəndə candı, görünmür.
Ancaq görünməlidi, mütləq bir gün görünməlidi, zalım dost!
V yazı
AZƏRBAYCAN KƏRBƏLA MEYDANl DEYİL
Bu gün Bakı Kufə şəhəridi, ancaq Azərbaycan Kərbəla meydanı deyil. Çünki heç kim namus və ləyaqətini qorumaq üçün vuruşub ölmək istəmir.
Çünki axıtmalı qanlarımız axmır, ehsan etməli mallarımız bu torpaqdan çox-çox uzaqlardadı. Çünki Kərbəla meydanının Imam Hüseyni vardı, Hüseynimiz yoxdu bizim!
Səsimizə səs verən yoxdu bu məmləkətdə,
Gedək ölək, ya öldürək,
Birdəfəlik bitsin bu iş!
VI yazı
MƏN SİZİ DEYİRƏM, SİZİ EHEYY…SİZ…
Sən – cənab prezident, sən – Sabir Rüstəmxanlı, sən – İsa Qəmbər, sən – Sərdar Cəlaloğlu, sən – Əli Kərimov, sən – Etibar Məmmədov və Siz – adını çəkib-çəkmədiyim adamlar! Araz Fərat çayı, Azərbaycan Kərabəla meydanı deyil, çünki İmam Hüseyn olmağa gücünüz yox. Əgər Azərbaycan Kərbəla meydanı deyilsə, demək heç olmazsa, onda bir ana tabutudu. Ana tabutuna girməyə bütün oğulların eyni dərəcədə haqqı var. Bir ana tabutu ortada qalıb. Bəs siz haradasınız, sevdiyim adamlar, haradasınız?
Bu gün bir ana tabutu ortada. Miras savaşı bitməzmi?
Zalım dostlar! Sizə bir sualım var:
“Olmaq, yoxsa olmamaq gözəldi?” Şairlər, alimlər üçün olmaq elə olmamaqdı. Adlarını çəkdiklərim şair deyillər axı, zalım dostlar.
VII yazı
ÖLÜM XOŞ GƏLDİN, XOŞ GƏLDİN!
Şuşada, Ağdamda, Kəlbəcərdə təmiz, müqəddəs adamlarını, atam, anam, bacım, qardaşım kimi sevdiyim Cəbrayılda düşmən çəkmələrinin təpikləri altında təhqir olunan müqəddəs şəhidlərin ruhlarının pıçıltısı var qulaqlarımda:
Alçaq da sən, uca da sən,
Cavan da son, qoca da sən.
Sən hər şeydən ucadasan,
Ölüm xoş gəldin, xoş gəldin.
Ölümə xoş gəldin demənin zamanı gəlmədimi, zalım dostlar!?
VIII yazı
“ƏLEYKÜM SALAM” DEYƏN BİR KİŞİ YOXMU BU MƏMLƏKƏTDƏ?
Çilik-çilik olmuş aynada görünən əksimiz kimidi bu məmləkətin halı. Toz basmış aynaların tozuna sığınıb, öz əksini görmək istəməyən adamların halına yazıq!
Əsgərinə Ölməyi əmr eləyən (qalib gəlməyi yox) bir sərkərdə yoxmu bu məmləkətdə?!
Uzanan atəşkəs daha böyük atəşlərə düşməyimizdi bizim!
Eli yağmalanan, bölünən, bölən,
Çayları quruyan, gölləri ölən;
Haqq-hesab çokmoyə gələn mənəm, mən,
Salam dar ağacı!
“Əleyküm salam” deyən bir kişi yoxmu bu məmləkətdə?
IX yazı
DUA
“Əleyküm salam” deyən bir kimsə yoxsa bu məmləkətdə, Tanrıya bu millət adına dua oxumaqdan başqa əlacım yoxdu mənim:
Şaman kimi sözlərdən
Mən tale toxuyuram,
Ürəyimdə sək-səkə,
Ruhumda bir zəlzələ.
Hər gecə göy üzünə
mən dua oxuyuram;
– İlahi, bu milləti yox olmaqdan hifz elə.
P.S.
Bütün hallarda insanın fərqlənmək istəyi İblis istəyidi. Allahın dərgahında İblis də mələklərdən biriydi. Onun fərqlənmək istəyi onu mələklikdən çıxarıb İblis elədi.
P.P.S.
Rüstəm BEHRUDİ
ƏLAMƏT
Yer üzündə hər şey, başqa bir şeyin əlamətidi. Çiçəklər ilk baharın, xəzəllər payızın əlamətidi. Ruhumuzu soyan fədakarlıq sonda zəifliyin əlamətidi. Güclü adam fədakarlıq eyləyə bilməz.
Yer üzündə hər şey başqa bir şeyin əlamətidi. Olanlar olanın, olmayanlar olmayanların əlamətidi. Bütün zamanlarda müxalifət zəifliyin, iqtidar zorun və gücün əlamətidi. Əlamət onların ifadə vasitəsidi. Yer üzündəki otlar, çiçəklər, ağaclar, çaylar, dənizlər, dağlar və adamlar Tanrının əlamətidi. Tanrını göstər deyən adamlar, görməyə gözünüz varmı?
Əsa Musanın, çarmıx İsanın, Quran Məhəmmədin əlamətidi.
Tövrat Musanın, İncil İsanın, Quran Məhəmmədin tənhalığıdı. Tənhalıq allahın, Allah tənhalığın əlamətidi.
Günah savabın, savab günahın əlamətidi. Şuşada minarəsi uçmuş sahibsiz Allah evi dindarın, dindar sahibsiz Allah evinin əlamətidi. Allah evi sahibsiz qalanda cihad yoxdusa, Allah da yoxdu.
Pəncərə hücrənin, hücrə pəncərənin əlamətidi. Hücrədən imana açılan toz basmış pəncərəni açmanın zamanı gəldi.
Yer üzündə hər şey başqa bir şeyin əlamətidisə, Qarabağ da məğlubiyyətimizin əlamətidi. Uduzan adamın barışıq istəyi qorxaqlığın, qorxaqlıq yaltaqlığın əlamətidi. Yaltaq kişi fahişə qadından fərqli bir şey deyil.
Qələbə ölmədən öldürə bilməyin əlamətidi. Biz torpaq itirmişik Vətəni yox, döyüşü uduzmuşuq, Müharibəni yox.
Döyüşsüz barışıq gələcək müharibənin əlamətidi. Bizə döyüşdən əvvəlki barışıq yox, döyüşdən sonrakı sülh gərəkdi. Bütün barışıqlar gələcək müharibənin, bütün müharibələr gələcək sülhün əlamətidi.
Yer üzü göy üzünün əlamətidi. Yer üzü görünən göy üzüdü əslində. Bir vaxt yer üzü göy üzündə necə itəcəksə, yer üzünün günahlarını da göy üzü eləcə udacaq.
Bizim günahlarımızı günahdan başqa nə yuya bilər ki? Döyüş (özü də son döyüş) bizim var olmağımızın əlamətidi. Olmaq istəmirsinizmi, zalım dostlar?
Mənə ölməyi bacaracaq gücü ver, Tanrı! Para yoxsulluğun, sevda dəliliyin, ölüm var olmağın əlamətidi. Ölüm yox olmaqdı. Olmayan şey yox ola bilməz ki!
Nəticəsi olmayan siyasət sentimental boşboğazlığın, dumanlı xəritələr yaşanmış iqtidarın əlamətidi.
Əxlaq, bədənin can atdığı, ruhun əzab çəkdiyi şeylərdən imtina etmək bacarığıdı insanın. İmtina eləmək bacarığı əxlaqın, əxlaq heç kimdən heç nə ummadan yaşaya bilməyin əlamətidi. Əxlaq ləyaqətin əlamətidi. Şərəfin şöhrət hissinə qul olanın ləyaqəti olmur. Bizdə hamı şərəfini qorumağa çalışır. Ləyaqətini qorumaq heç kimin yadına düşmür.
“Mən gündə yüz dəfə ərə gedə bilərəm” deyən ulduz müğəninin televiziya ekranında Azərbaycan xalqına əxlaq dərsi oxumağı, qiyamətin, qiyamət Allahın gücsüzlüyünün əlamətidi. Allahın gücsüz olduğu ölkədə fahişələrin və şairlərin çoxluğu cəhənnəmin, cəhənnəm Iblisin əlamətidi. Məmələkətdə şairlər fahişələrdən çoxdu indi. Şairlər fahişələrə əl açır. Bu nə əl çağıdı belə? “Maç-maç, quc-quc”la və “Şəklimi çək”lə tamaşaçı qarşısına çıxan müğənni alverin, alver bazarın əlamətidi. Bazar yeri başlanır bu “mahnı“lardan sonra. Ruhu sözlərində çırpınan bir ölkənin, qanı ürəyindən içinə axan məmləkətin yaralarıdı bu sərsəmləmələr. Bir azdan təzə telekanallardan «mavilər»in üsyanını Qarabağ uğrunda döyüş kimi təqdim etsələr heç təəccüb eləməyin. Biz hara gedirik, zalım dostlar. Əvvəli və sonu olan bir yolun özü yoxdu. Yolun özü yoxdusa, əvvəl də yoxdu, son mənzil də. Sarayında “gədə” saxlayan bir türk hökmdarı tanımıram mən (bu ifadə farslara məxsusdur), Türk olduğumuzu unutduqmu, zalım dostlar.
Son baharda öləcək yarpaq soyuq ay işığında necə yuyunursa, günahlarımızdan eləcə soyunmağımız gərəkdi daha. Ölüm gəlib tapacaq bizi, günahlarımızdan soyunmağa vaxtımız olmayacaq.
An əbədiyyətin, əbədiyyət anın əlamətidi. Vaxt, zaman ölçüsü olmaqdan çıxır daha. Vaxt, vaxt deyil daha. Vaxt olub olmamağın əlamətidi indi.
Bakı! Ruhumun paytaxtı, azadlığımın və əsirliyimin şəhəri. Səndən Şuşaya yol öldü, görmədinmi? Təslim olan Şuşa inildəyə-inildəyə gözəlləşən Bakının əlamətidi.
Vaxtı gələndə hakimiyyətdən getməyən iqtidar zorbalıq mücəssəməsi, vaxtı gələndə hakimiyyətə gələ bilməyən müxalifət pozğun qadın kimidi. Zorba kişi pozğun qadının, pozğun qadın zorba kişinin əlamətidi.
İqtidar bütün hallarda qələbənin, müxalifət məğlubiyyətin əlamətidi.
Yaltaqlıq qorxaqlığın, qorxaqlıq əclaflığın əlamətidi. Yaltaqlıq, qorxaqlıqla əclaflığın arasındakı yolun əlamətidi.
Yanan cəhənnəmə od vurmaq, dağa daş daşımaq, dənizə su aparmaq dəlilik əlamətidi. Biz cəhənnəmi yandırmağa can atıb, dağa daş daşıyan, dənizə su aparan adamlarıq. Ancaq dəliliyi boynumuza almağa gücümüz çatmır.
Zalım dostlar, əgər siz türksünüzsə, mən türk olmaqdan utanıram.
Utanmaq həya əlamətidi.
Bu gün türk olmaqdan utanıram. Türk ölmaq zor bir işdi. Ölümə xoş gəldin deməyin zamanı var.
Bitdim, yoruldum, Tanrım
Sənnən şeytan arası.
Önümdə durub artıq,
Şeytanın arabası.
Getməliyəm onunla,
Qala bilmərəm daha.
Ya ona yenməliyəm,
Ya da gücsüz Allaha.
Gücsüz Allahla, bərbəzəkli arabası ilə göz qamaşdıran İblis arasında seçim eləyə bilməyən adsız bəndələrin günahını kim yuyacaq?
Can verir neçə vaxtdır,
Dibçəkdə bir çiçək tək.
Ya bu gün, ya da sabah,
Başım yerə düşəcək.
Qoy əyilmədən yerə düşən başlar sağ olsun!
P.S.
“İçimdəki İblisi qovmaqdansa, onu içimdəcə mələyə çevirməkdən gözəl şey yoxdu dünyada”.
«NOTA bene!» qəzeti
29 uyul – 4 avqust 2008-ci il
20,993 dəfə ümumi oxunub, 2 dəfəsi bu günə aiddir.
